Geslaagde avond in De Noorderkroon
Mijn presentatie in Woonzorgcentrum De Noorderkroon van Zorggroep Drenthe voor zo'n 70 toehoorders, zit erop. Ik sta voor het podium en drink mijn glas water leeg. In de zaal praten mensen in groepjes na.
Er komen een aantal mensen naar me toe om vragen te stellen over mijn boek en ik krijg complimenten voor mijn boeiende verhaal. Een enkeling schuift schoorvoetend aan en vertrouwt me een-op-een wat toe over zijn/haar eigen ervaring met dementie. Naast interactie met het publiek, zijn dit bijzonder kostbare momenten.
Als ik na een tijdje weer alleen sta, komt er een meneer met een rollator op me af. Hij draait zich zo, dat hij met zijn billen tegen de rand van het podium staat. 'Dan val ik tenminste niet om' zegt ie. En vervolgt: 'Ik kom naar je toe om je te zeggen dat je een prachtig, eerlijk verhaal aan ons hebt verteld. Recht uit je hart. Ik heb je moeder er zelfs een beetje door leren kennen. En weet je, ik heb tijdens je lezing een paar keer goed de zaal in gekeken. Heb je wel gezien dat iedereen, echt iedereen vol aandacht naar je heeft geluisterd? Je kon een speld horen vallen. Nee wacht, je kon de hele tijd een speld horen vallen, dus minstens 100 spelden! Had je dat wel door? Ik weet zeker, dat komt door je mooie verhaal. Blijf dat vertellen, het is de moeite zeer waard.'
Hij ontroert me met zijn lovende woorden. 'Dankjewel' zeg ik, 'ik vind het fijn dat je me dit laat weten en ben blij met je complimenteuze woorden.' Zijn ogen schieten vol en tranen lopen over zijn wangen. 'Och, wat gebeurt er?' vraag ik, en leg mijn hand op zijn schouder. 'Ach ik ben een oude emotionele slappeling geworden, daarom woon ik ook hier in De Noorderkroon, maar ik ben echt ontroerd door je verhaal, zo mooi vond ik het. Laten we het maar niet over mijn tranen hebben. Kom hier, dan geef ik je een knuffel.'
We slaan onze armen om elkaar heen. Zijn natte wang tegen de mijne. 'Oh pas op, ik val' roept hij terwijl ik hem nog vastheb. Mijn greep verstevigt zich en hij weet het handvat van zijn rollator beet te pakken en hervindt zijn evenwicht. 'Pfff...' lachen we naar elkaar van opluchting. 'Ik ga maar eens' zegt ie dan, en stapt mijn wereld uit.
- Gerdien Breimer
